دویدم ودویدم به هر شهری رسیدم .رودوخنشون دیدم .چه آبی وهوایی چه ماهی های شادی چه قایقهای بادی .چه قدر هوا سبک بود .نسیم خوش فراوون .دلم گرفت همانجا. برای شهر زیبا شهری که اصفهون بود .همش سر زبون بود. شهری که پای تخت فرهنگ وتمدن. میگن بختش بلند. اینها همش یک حرف چه شهری. شهری که رودش مرده ماهیشو گربه برده. قایقهای شکسته تو گرمای تابستون خزون میشه گلستون .آب وهوا نداره پلهای تاریخیش دیگر نما نداره. بازم بگم براتون جون نداره اصفهون حیف بابا بیدارشین .حرف نزنین بکار شین .پیش رودهای دنیا آبی نداشت زنده رود اما همین آب کم برای ما دنیا بوددویدم دویدم به زنده رود رسیدم اما یهو ناگهان مرده رودی را دیدم گمان کردم که خوابم دارم که خواب میبینم اما دیدم بیدارم دارم درست میبینم .

اثر صدیقه اژه ای                                                    مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی