با عشق حسین زندگا نی زیبا ست      عالم ز برای عشق او با بر جاست     بی نام حسین هست مهجور    صد غلغله از شور حسینی بر با ست

 در دیر کهن نه تو بمانی و نه من           نه سبزه بماند ونه باغ گلشن         انچیز که بایدار ماندنیکی است           نیکی بکند دو عالم ما روشن

بشنو از من نازنین اوا ی هجران مرا         داغ غم بر سینه بنگر اه سوزان مرا     برده ای صبروقرارم بیخبررفتی چرا     در فراقت سو ختی هم جسم وهم جان مرا