شب نه تنها مرا به بستر آسایش فرا نمی خواند  بلکه روح تشنه وسرکشم را به بیداری سوق می دهد.و ندایی نامرئی برمن نهیب میزند.که شب خود خویش را دریاب .غبار غفلت ا ز دیده دل بزدای وضویی بساز.کنارشمع جان درخلوتگاه .عشق رازیارت کن .وبه ندای درونی که گویی ازملکوت گوش جان تورا مینوازد گوش دل بسپار.بارایحه روحنوازنسیم بامدادی که از کوچه باغهای بهاری عبور میکند.اندکی مشامت را مترنم سازوگل وجودت را به شبنم بامدادی طراوت بخش باشب بودن رااز ستاره بیاموز

.در میان ظلمت عالم چون جایی برای برای نور گرفتن ومنعکس نمودن آن برعالمیان وجود دارد. وآن شب است شبی که در میعادگاه عبودیت پیشانی دل برسجده پرستش نهاده ای وباران اشک مجالت نمی دهد .وشبی که تونیستی همه باورهایت در کانون یکتا پرستی موسیقی بندگی را می نوازد وتوداری به کسی متصل می شوی که خالق . رازق. و یاورتوست باتوزندگی میکند وتورابرای خود میخواهد تمام جرمانیت های نگاه دلت پاک می شود وتواز دلواپسی هارهایی مییابی.ومی فهمی ودرک میکنی هیچکس مثل اوبتونزدیک ترنیست وعزیزترنیست وتولختی از برهوت ناسوت رهایی می یابی وآزاد ورها ازهر منیتی میشوی آنوقت طعم انسان بودن خودرا خواهی چشید که شراره ی آتش عشقی دارد. تنور جانت راگرم میکند ورایحه ای آسمانی تورا درمیان اشک شوق نوازش میکند .

 اثر صدیقه اژ ه ای  از کتاب آتش مهر

                                                         مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی