یک بار بچه ها دور هم جمع شده بودند وهر کدام در باره موضوعی حرف میزدند  یکی شون میگفت آقا معلم ما میگه یک زمانی میرسه که مدرسه های مجازی باب میشه دیگه مثل امروز معلم شاگرد مدرسه کیف وکتاب ...هزینه رفت آمد وترافیک غیره معنایی نداره بچه ها که از موضوع خوششان آمده بود هر کدام سوالی را مطرح میکردند یکی گفت اون وقت هیچ بچه ای درس نمیخواندیکی دیگر گفت از اتفاق خیلی خوب است از نخستین سالهای آموزشی آدم مجبور میشه متکی به خود بار بیاد در ساعتی خاص درسکوت آرامش با شبکه مجازی درسش را تمرین میکند حتی امتحان جواب قبولی را پی گیری میکند یکی دیگر گفت اونوقت چطوری با بچه های همسالمون بازی کنیم ارتباط برقرار کنیم معلم ما میگفت انسان در اجتماع رشد وکمال پیدا میکند یکی دیگر گفت از  دود سروصدای خیابان ترافیک .غیره در امان خواهیم بودیکی دیگر گفت اینها فقط نظر هست فکرش رابکن چقدر شبکه پیچید ه ای برای سر تا سر کشور نیاز است آنوقت این همه معلم ومدرسه ای که وجود دارد چی میشه .یکی دیگر از بچه که ساکت بود گفت من مایل نیستم این گفتگورا ادامه بدهم من نظر دیگری دارم راجع به خودرو ونجات از طرح ترافیک وآن این که در آینده خود روهای اختراع کنیم که نوری باشد وبتواند در مکانهای شلوغ ویا پر خطر به جای روی زمین تا حدودی با دنده پنج هوایی به سلامت عبور کند همه بچه زدند زیرخنده آخر چطوری در جاده های شهری که میان سیمهای برق وشاخ وبرگ درختان است ان پسر که این مطرح کرده بود نه بابا آنوقت باید جاده ها وسیستمهای موجود تغییر پیدا کند نه این جاده های امروزی بچه  هاهمچنان گرم گفتگو ویاداشت برداری بودند که وقت کار گاه تمام شد

                                                         اثر صدیقه اژ ه ای

                                                                                    مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی