ای تاکستانهای خیال که باتلاقی ،باران ونسیم،جان راتازه می کنید،

ودامن اندیشه مرا تا بیکرانه های دور می گسترانید،

آنجا که در انعکاس لبخند ، شکوفه های نور می شکفد ،

وآبشاری از رایحه ی دلپذیر جاری ،ودل تنگ مرا همچون اقیانوسی 

وسیع برای ریزش بارانهای رحمت به تلاطم می آورید ،

ودرکنج این معبد با دستان پر بار خود ،شمعی برمی افروزید

 تا فضای لایتناهی را روشن نمایید،

تاروح وجان مرا به شعله های آسمانی این شمع مقدس منور سازید ،

شمائی که باده بی خبری را از شریانهای آتشگون خود به ساغر فیروزه ای

احساسم ،فرو می بارید تا من بانسیم وباران همراه با پرتو طلائی خورشید 

از دروازه های شایستگی و کرامت بزرگوارانه، از ته دل بافروتنی پیشانی 

برعبودیت یکتای عالم فرود آورم  (سبحان ربی اعلی وبحمده ):

تا با سلامی دوباره ،نوروزی دوباره هستی خویش را آغاز کنم ،

وباوهمه وجود ،فریاد بر آورم درود بر عشق پاک آسمانی 

درود برلحظه های مهربانی  سرشار از عشق وامید بزتدگی 

سال 75 سرودم 

صدیقه اژه ای     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی