اگر هفتاد سال عمر کنی بیست هشت هزار شبانه روز در دنیابوده ای که نیمی از آن را در کودکی نوجوانی جوانی سپری نموده واز سی چند سالگی اگر دانا باشی کم کم بخود می آیی 

بقیه را هم اگر بیماری ضعف اندوه افسردگی وفشارهای گوناگون برتوعارض نشده باشد آنوقت می بینی همه چیز مثل یک خواب گذشت انگار پریروز یود دیروز بود بچه ها بزرگ شدند رفتند دنبال زندگی خودشان همسرت پیر وناتوان شد خیلی برای زندگی تلاش کردی درجوانی چه خون دلها که خوردی چه آرزوها که داشتی چه پیشامدهای ناگهانی که برتوعارض شده چه نزدیکان عزیزانی که از دست دادی حالا تومیمانی خاطرات گذشته اما پیش روی تو دیایی ناپیدا هست که آن را باور داری ولی با آن مانوس نیستی می گویند باید برای سفری که در پیش داری توشه داشته باشی باید چیز هایی را با خود ببری نه کارت بانگی تراول سکه طلا اینه بدرد این سفر نمی خورند می گویند همسفر هم داری این همسفر را خودت اتخاب کردهای وآن اخلاق رفتار تواست وای اگر بد اخلاق باشی .اگر اینها را باور هم کرده باشی یک چیزی گاهی تا لب گور هم هنوز طرف در خامی نا پختگی است

اما سخن از فرصت کم است تا می توانی از عمر فرصت خود لذت ببر کارکن تلاش کن وقتت را تلف نکن واشرف مخلوقاتی وارث خدا برزمینی پلاک بندگی خود را برپیشانی دلت حک کن .چنانچه بندگی کنی به پادشاهی دوسر خواهی رسید والا منتظر پاداش نیک نباش پاداش که نه منظر درک جمال حضرت دوست نباش 

                                     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی