یک روز کار در خیریه را ترجیح میدهم به رفتن در زیباترین مناطق دیدنی دنیا 

باچشم وگوش دل بیدار می گویم .دفتر کارم در ساعات کاری به روی مردم باز است .من وهمکاران پا دررکاب خدمت رسانی توصیفش نمی کنم .قصدی هم ندارم که بگویم آهای من منم بکنم نه هیچکس نیستم عبد خدایم توفیقی از اوست وخود او بما کمک می کند 

اما حرف من چیز دیگری است .حرفم یک جو باور داشتن واعتقاد قلبی است به کاری که می کنی برای چه برای که چه چیزی دریافت می کنی امتیازی که بتو داده می شود چیست ؟

امتیاز همان توفیق است وگرنه ما کجا خشنود نمودن دل درد مندان مضطر برای چه برای این که وظیفه بندگی که دارم برای این که مولا از ما خواسته در قران به ما امر فرموده برای این که امام من این کار را عملا انجام میداده تازه ما که به اونمی رسیم اونخلستان ایجاد می کند قنات حفر می کند وبه نیازمندان می بخشد اوکه شبانه نان غذا وخرما برای یتمان بیچارگان می برد ما کجا واوکجا 

اما چرا؟ترجیح می دهم .

ترجیح میدهم چون یک انسانم چون آموختهام بنی آدم اعضای یکدیگرند .به این باور رسیدهام که باید برای همنوعانم ویاری وارتقاء آ نها گام بردارم .براین باورم تا دل غمگینی هست وسر بی شامی بر زمین گذاشته می شود من به تنهایی اگر غرق تمام خوشی ها باشم 

طعم واقعی را نخواهم چشید .وبه چشم عبرت دیده ام وباور کرده ام که این خوشی با ان خوشی خدمت از زمین تا آسمان تفاوت دارد خوشی خدمت امنیت وآرامشی دلچسب بهمراه دارد طعم آن شیرین تر از عسل است 

اما آن خوشی مقطعی وزود گذر  وفراراست  پایدار نیست .

                                                     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی