ای چشمهای من که راه مرا روشن می کنید فرازو نشیبها را 

بهمن نشان می دهید تا راه خویش را با آگاهی انتخاب کنم ،

از یدیها دوری بجویم وگوش جان به ندای وجدان خویش

بسپارم تا مبادا دچار وسوسه های تفس وشیطان بیرونی 

بشوم.چشمهای من مرا ببخشید که بارها وبارها اسباب زحمت 

وخستگی مفرط را به شما تحمیل کردم ،ای چشمهای عزیز

چراغهای فروزانی که دل وجانم را روشن می کنید ،

از شما ممنونم ،شما سبب فیض رساندن به من هستید 

اشکهای جاری از شوق ونیایش شما مرا بوجد می آورد

همچون ابر بهاری دل وجانم را مترنم می سازید ،

ازشما ممنونم ،کویر جانم از بارش رحمت شما به گلستانی 

پر شکوفه مبدل می گردد،ای چشمهای عزیزی  که کبوترانه

به طواف وکعبه مقام ابراهیم رفتید وبوسه برحجر الاسود

ضریح امامان معصوم را زیارت نمودید برای مظلومیت 

اهل بیت  ع وحسینیان زمان رنج واندوه محرومان اشک

می بارید  ،برچهره والدین، همسر وفرزندان دوستان 

مهربانانه نگاه می کنید ،از بدیها وزشتی ها ستمها دوری 

می جویید از شما ممنونم  

از شما ممتونم  ،

18 /12 /   91 

صدیقه اژه ای        وبلاگ شیدای اصفهانی