سالهاست فامیل ودوستان نزدیکانم  به من پیشنهاد میدادنددر عرصه قصه وداستان نویسی فعالیتهای خودم را متمرکز کنم ،ولی نمیدانم چرا؟خودم به آن گرایش ندارم،در حالی که محیطی که در آن هستم پر از سوژه های فرهنگی اجتماعی است قصه ها وسرنوشت های متنوع متفاوت  آنها همچنان در گنجینه  ی ذهن وحافظه ام محفوظ است ،

من در سال 46 _47  هم شعر می سرودم هم قصه اما در پایان هرسال با خانه تکانی ها آنهار ا بدور می ریختم ودوباره سر سال نو، شروع می کردم ، اولین مخاطب سروده ها ونوشته هایم خودم بودم ،وگمان می کردم قابل ارایه برای کسی نیست ، من به خیال خودم داشتم تمرین می کردم تا با افت وخیز های شعر وقصه وداستان آشناتر شوم وشاید هم خیلی جدی نمی گرفتم، 

از سر تفنن اینکار را انجام می دادم ،مطلب دیگر اینکه از وقتی خواندن ونوشتن یاد گرفتم دایم در حال مطالعه وخواندن بودم بهترین تفریح سر گرمی دل مشغولی من مطالعه بود ،از طرفی حساسیت خاصی نسبت به آدمهای اطرافم داشتم ،که خوب بشنوم وخوب ببینم وخوب بفهمم 

من متولد بهمن ماه 1329 هستم ،اولین مخاطبین داستان قصه شعرهایم ،رااز طبیعت انتخاب کردم ،

قاصدک . درخت توت ،ماه ،ستاره  حوض آبی با ماهی های سفید وقرمز وسط

حیاط، پرستو های بهاری ،درخت یاس ،وجالب اینکه علاقه ویژه ای بزیارت  امام زاده ها داشتم هر هفته بزیارت  آنها می رفتم کلی دعا می کردم ،

برای خودم یک دوست پیدا کرده بودم  دوست مورد خطاب من طبیعت بود

به قا صدک ها  ،پروانه ها وستاره ها پیغام می دادم ،از اونا می پرسیدم ،،

از مادرمن خبر دارید،می توانید پیام منو بهش برسونید ،

بگید دختر کوچولوت دلش برات تنگ شده لا اقل بیا به خوابش بهش بگید 

من  دنبالش می گردم ولی پیداش نمی کنم ،

وبعد از اون که جوابی نمی گرفتم می رفتم دنبال قلم ودفتر م سرم را زیر 

می انداختم ومی نوشتم ،از غمها ،تنهایی ها ،وخاطرات  شاد دوران کودکی 

در کنار پدر جوان مادر بزرگهای مهربان ،بعد نوشته هایم را مرور می کردم 

گاهی با صدای بلند می خواندم اشک از چشمانم جاری می شد آرزو می کردم 

دوبال  در می آوردم وپرواز می کردم می رفتم تا برسم به مادرم اما یکوق

این فکر را از-سرم بیرون کردم باخود گفتم، اگه من برم برادرکوچولوم تنها میشه ومن نمی تونم اونا با خودم ببرم اونم باید دوتابال داشته باشه

تا باهم پرواز کنیم

صدیقه اژه ای 

 مدیروبلاگ شیدای اصفهانی 

فروردین 1402