ای ستاره شامگاهی که همچون قطعه الماس درشت بر سینه پهناور آسمان 

می درخشی. بر بلندای  افق باشکوهمندی جهان را نظاره می کنی ،هر شامگاه 

مرا بسوی خود فرا می خوانی ،تا نظاره ات کنم ودر ژرفای خیال فرو روم ،

خوب بیاد دارم .در کودکیدتوستاره ی ارزوهای من بودی وهرشامگاه کناری 

گوشه وکناری می جستم وباتو از آرزوهای .خویش  سخن می گفتم.

ای ستاره شامگاهی بیاد دارم آن غروب گرم تابستان که دل کوچکم پر از اندوه 

بود. در کنار گلسرخی نشستم وبا تو از دردها وتنهایی ها وبی همزبانی ها ی خویش گفتم. با تو از مرگ مادرم وجدایی وفراق او گفتم وتو چه خوب به خرفهایم گوش فرا دادی  انقدر با توحرف زدم تا همانجا بخواب عمیقی رفتم 

هنگامی که چشم گشودم  نسیم خنکی می وزید وصدای خروسی از دور دستها 

بگو ش می رسید به آسمان نگریستم بدنبال تو گشتم اسمان پر از ستاره بود

اما تو نبودی  . از کلسرخ سراغت را گرفتم پاسخ داد ،او برای دردهای تو قطره 

اشکی بارید  وناپدید شد 

صدیقه اژه ای       مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی 1364