پنجره دل را بروی غیر بستم ،با تو در خلوت نشستم ،

با تو از رنجهاو مشقتها گفتم ،دوری ها وسوختن ها .

از اینکه خفته ای بودم بی خبر کهددست نوازش تو مرا

بیدار کرد.،جان وروحم داد وآتش عشق را درعمق وجودم 

بودیعت نهاد .اشک ریختم، ،از همه بریدم ،از خستگی  ها 

تنهایی ها ،سر زنشها با تو،سخن گفتم ،واشک ریختم ،

از تو خواستم جانم را بگیری ،شیشه این عمر بر باد

رفته را بشکنی ، آتشم بزنی وخاکسترم را بدست بادبسپاری

تا بهر کجا که می خواهد ببرد.سوختم وگداختم ،

نه همزبانی ،نه همدلی ،جز انس ومودت با تو

آدمی  شدم عاشق که هرکجا قدم می گذارد .به جز معشوق 

رانمی طلبد. درخیال او، دنبال او می گردد ،

برهیچکس دل نمی بندد ،واینجاست که بارگبارهای سرزنش 

نمک بر زخمم پاشیدند ،اشکم را جاری ساختند ،

ومن صبررا به خود تلقین کردم ،وسکوت ، سکوت در حالی 

که غم سنگینی را بردل جانم تحمل می کردم ،

تا جایی که دیگر مقاومتی در خود سراغ نداشتم

هیچکی مرا درک نمی کرد،در عبادتواستوار وگاهی می پنداشتم 

این پایان راهی بی سرانجام است، تا اینکه در سپیده دمان دعاها 

واشکها ،نیاشها به ثمر نشست ،آن شب قدر که از عضه نجاتم دادند

بی مهابا اشک از چشمه ی دلم جاری ساری گردید ،اطرافیانم

به حیرتدبه من می نگریستند ،حقیقت از امکانات مادی ضروری بر

خورداربودم می پرسیدند ؟،تورا چه شده ومن باز سکوت می کرد

سکوت بر اعتماد به نفسم می افزود. اری من همه چیز داشتم 

بزیارت  خاته تو امده بودم ، آما آرام قرار نداشتم، ساعتها روبروی 

حجر الاسود پشت مقام  ابراهیم نشستم با تو سخن گفتم پرده کعبه را

درآعوش گرفتم بوسیدم وبوئیدم شکر حمد وسپاس بجای اوردم 

ساعتها دعا وقرآن خواندم ولی هنوز ارام وقرار  نداشتم تالحظه ی 

خدا حافظی هم، شب تا صبحوبیدار ماندم بتو ومحبتهای بی دریغت

اندیشیدم تا اینکه جان ودل هستیم را بتو سپردم ، خود که غریبه ای

بیش نبودم، از میان برخواستم، بیاد حافط افتادم که گفت : تو خوحجاب خودی حافظ از میان برخیز ، ودیگر خود را ندیدم هرچه دیدم اوبود .

به جژ او همه هیچ  ،همه هیچ 

صدیقه اژه ای     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی 

سال 71