از دور دستها صدایی می شنوم،صدایی که نمیدانم از کجاست؟

شایداز بیکرانه های اقیانوس عظیم این عالم .درهم پیچیده،

که هرذره اش پیچیدگی خاص وشگفتیها ومجهولات خاص

خود را دارد،

این صدا صدای غم آلود ودردمندی نیست صدای پژواک مرگ وناله 

جانسوزی نیست ،نه هیچکدام از این ها نیست ،

این صدا صدای بودن است بودنی که در چشمه سار زلال اشک جان 

خویش راوشستشو داده وبا نکهت گل شکوفه های اینان عجین شده 

وفضار عطر اگین ساخته است،

این صدا صدای رهایی از غفلتها درونی وخوابهای مکدر تکراری است 

این طنین دلنواز معشوقی است که عاشق رابه سراپرده خویش آنهم 

در عزت وجلال فرا می خواند ،این صدا از بیکرانه های هستی بگوش 

می رسد .وعاشق شیدا تبلوری از نور می شود ،وهر سلولی از جسمش 

سمفونی پر شور روحنوازی را سر می دهد ،سرتا پا شعف وجد می گردد 

وشادمانی خودرا ابراز می کند ،

یک روز از خود پرسیدم ؟مگر غیر از این است که همه چیز به ما تحمیل

شده است ،حتی هستی ما ، ناچاریم زیر این بار گران پشت خم کنیم ،

سر انجام شکسته وخوردشویم ،وهیچکس ما رادرک نخواهد کرد ،

صدای شکستن وخورد شدنمان را درمیان هیاهوی هستی نخواهد شنید 

ما چون قطره ای دراقیانوس هستی در فزاز وفرودهای آن درهم خواهیم

غلتید ،ویا چون تخته پاره ی زورقی در گوشه از این جهان بی حرکت

خواهیم ماند تاذرات جانمان به صورت غبار در آید ودر فضا پراکنده گردد

آنگاه هر ذره از جسم ما فریاد بر آورد وهیچکس صدای آن را نخواهدشنید 

که این آمدن و رفتن ما بهر چه بود

یکروز  به پاسخی دنبالش بودم رسیدم ،هیچ راهی نیست به جز شکیبایی 

به متزل رساندن بار گران امانت  نه هیا هوی من اثری دارد نه تکاپوی من 

در پیچ وخم راههای پر فراز ونشیب بشاهراهی که هزاران راه فرعی داشت 

رسیدم ،این بار بیش از پیش وقت گذاشتم با همه وجود گوش شدم تا بهتر 

صدا را بشنوم .این بار اوای دلنشینی بود سر شار از آرامش وعشق وامید 

اطمینان خاطر پیدا کردم این صدا صدای نا آشنا نبود .بارها شنیده بودم 

به آن توجه نداشتم ،این بار دقت کردم  زیباترین لطیفترین عاشقانه ترین

بود ، که باآغوش باز  مرا به سمت سوی عمل خیر وصراط مستقیم فرا

می خواند آری ،

صدیقه اژه ای     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی