مسافرم کولباری بر دوش 

بندکفشم بسته راه را می دانم ،

توشه ام هم اندک 

هرفم هم روشن 

همسفر وقت کم است

آب  آیینه بدست 

وچراغی در دست 

پشت سر پیش رو 

راه دور است ودراز 

پای من هم خسته

از توان افتاده 

ودوبالی دارم 

که به هنگام عروج

وبه هنگام  اوج 

می دهد پروازم 

ومرا خواهد برد ،

تا کجا خواهم رفت 

چه کسی میداند 

چه کسی رفته خبر آورده 

وشنیدم دم صبح که 

که کسی گفت : 

سبکبال از اینجا بگذر

وچه آوای خوشی 

ونسیمی جانبخش 

وهوایی که در آن  عطر شقایق 

جاری  عطر شقایق جاری است 

صدیقه اژه ای  

دیوانن گلشن سحر    مدیر وبلاگ شیدای  اصفهانی