ای ناشناسی کهبا دلم مانوسی وبر تارهای دلم چنگ میزنی وگیسوی اندیشه ام را با رایحه ی دلپذیر محبت خویش معطر می سازی 

تویی که نغمه های شور انگیز را برتار وپود هستی ام سر می دهی،

آه ، آه که چه می گویم

تو بامن چه می کنی  ،دلم را بسوی خودت می کشانی تا در جذبه های 

اتش مهرت ذوب کنی ،ارامش را از من میگیری  بالهای خیال بلندم را 

در هم میشکنی ، چون کشتی در طوفان اسیر 

وآنگاه آتش به جانم می افکنی درمیان دستهای نیرومند طوفان سکان 

عنان جانم را بدست می گیری و درآرامشی متین بساحل امنم می رسانی ،

آنگاه  احساس می کنم چه معصومانه تولدی دوباره یافته ام

کودک معصوم روحم زیباترین ترنمها را سر می دهد،ترنمی از عمق و

ژرفنای دلم زبانه  می کشد ،

آه که چه می گویم  که بامن چه می کنی صاعقه های مودت توبرجان 

هر که افتد سپند جانش رابه آتش می کشد 

واندیشه ودلش را به ستایش گوهر جاودانه  عشق این موهبت آسمانی 

می گدازد 

اثر بانو صدیقه اژه ای مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی 

کتاب آتش مهر