نهایت ستم وجور را رقیه چشید   کسی چو اوسر بابا جدا زجسم ندید

عزیز جان پدر دختر سه ساله ناز  چه رنجها وستم ها زدست مردم دید

چه کودکی گل گلزار باغ زهرا بود   دریغ ودرد که مجروح داغ بابا بود

به پای آبله وقلب کوچکش زخمی   بروی خار بیابان غریب وتنهابود

کسی چگونه بفهمد که اوچه دیدوشنید  در آندمی که نگاهش به راس بابا بود

بیاد داغ غمش تا بگریه پردازم   نماز شام غریبان شود چودمسازم 

دودست کوچک او تا گرفت راس پدر به سینه اش بنهاد وکشید از عالم پر

لبان کوچک خود برلبان باب نهاد ولحظه ای زغم .دوری پدر جانداد

ستاره شد شب تاریک در خرابه شام  زعشق ومعرفتش تازه تر نمود قیام

  از طرف انجمن مدد کاری حضرت رقیه خاتون اصفهان  مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی