السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا الامام رئوف شمس شموس وانیس النفوس نمیدونم چه کلمه ای را به کار بگیرم تا بتوانم مودت قلبی خودم را با اون اداء کرده باشم .اما جای همه شما خالی هرچند هزاران زایر به زیارت آقا آمده بودند زایرانی که برای برآمدن حاجت برای درمان دردهاشون وبرای کسب معرفت از آن امام همام آن عزیز جان آن جان جانان 

   عجب جایی است آنجا بهترین جا  

 نیابی بهتر ازآن تودگر جا      بهشت وجنت جسم روان است            یقین دان مامن افلاکیان است 

هرکه بزیارت آقا آمده دلش سر شار از نور شادمانی میگردد غم آنجا جایی ندارد

 زائران در کنار هم شادند       از غم ورنج ودرد آزادند

نوزادانی در آغوش والدین به پا بوس آمده اندو نوعروسان دامادنی برای عرض ارادت چهره ها سر شار شادابی است روح نشاط همدلی وحدت امید .جریانی متصل به منبع فیض امام رئوف است باور کن یک لحظه آن به تمام عالم می ارزد دیروز هنگام وداع جدا شدنم چه سخت بود عقربه ساعت به تندی میگذشت ومن به دلم میگفتم نگران نباش هنوز وقت باقی است .این دقایق هم سپری شد ومن بودم اشک وآه دم رفتن بود واجبار باچه سوزی وداع کردم .اما دلم را آنجا به پنجره ضریحش گره بستم نفسهایم را پر از نسیم بهشتی آنجا کردم واشکم را در حرم به یادگار گذاشتم امروز من به اصفهان برگشتم اما منی که دل را جا گذاشته وباید عاشقانه تر حرکت کند  در جهت رضای خداوند وخشنودی آن امام رئوف  باخدمت بیشتر بانیت خالص  عبادت کند واخلاق ورفتار حسنه راسرلوحه امور خود قرار دهد لحظه ای را نگذاردبیهوده بهدر رود

      اثر صدیقه اژ ه ای                             مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی