من توی وطنم خوشبختم .این را همه مردم دنیا که علق ملی دارند. میگویند .اما برخی بلند پروازند آنقدر ازعلق ملی خود فاصله میگیرند که به فکرشان این مطلب خطور نمیکند آنها با کارشان وعلاقه هایی که در خود ایجاد کرده اند عجین شده اندآنان پیش رویشان را فقط می بینند به پشت سر خود که هیچ توجهی ندارندوبه سر انجام هم کاری ندارند حال برایشان مهم است شاید آنها هم به ظاهر احساس لذت ورضایت  از زندگی را بروز میدهند اما در ته دلشان یک آه سرد ویک غم پنهان است دارند تبدیل میشوند به آن چیزی که خودشان نیست .مثلی است که میگویند کجا خوشی میگوید آنجا که دلخوش است .در حقیقت دلخوشی های اینها تغییر کرده رنگ دیگری پیدا نموده است .در مقابل عده ای دیگر که پایبند علقه ملی هستند .در هرکجای عالم که باشند شیوه وسبک زندگی خود علاقه های ملی ومذهبی را با خود به همراه میبرند ودر تبلیغ وارایه آن تلاش میکنند زبان ادبیات آیینی را ارج می نهند اینان در واقع اگر به ظاهر در کشوری دیکر مهاجرت نمودهولی مرام وارزشهای خودرا مراعات نموده ودر حقیقت در وطن خود خوشبخت هستند .اینان به گذشته  خود توجه دارند نسبت به سر انجام خود ونسل خود  بی تفاوت نیستند.

                  اثر صدیقه اژ ه ای                مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی