ای ناشناسی که که بادلم مانوسی وبر تارهای دلم چنگ میزنی ،وگیسوی اندیشه ام را با رایحه دلپدیر محبت خویش معطر می سازی ،

تویی که نغمه های شور انگیز را برتاروپود هستی ام سر میدهی ،

آه که چه می گویم ، که تو بامن چه میکنی ، دلم را بسوی خودت 

فرامیخوانی ،ومرا مجذوب بیقرار می نمایی ،آرامش رااز من می ربایی 

 بالهای خیال یلندم را درهم می شکنی ،چون کشتی در طوفان اسیر وآنگاه 

آتش بجانم در می افکنی ودر میان دستان نیرومند طوفان سکان وعنان جانم را بدست می گیری ،ودر ارمشی متین به ساحل امنم میرسانی ،آنگاه احساس می کنم ،چه معصومانه تولدی دوباره یافته ام ،واینجاست که کودک معصوم روحم زیباترین ترنمها را سر می دهد ،ترنمی که از ژرفای دلم برخواسته 

آه که چه می گویم ،که بادل من چه ها می کنی ، بگذار بگویم ،ای عزیز 

صاعقه مودت تو بر هردل که اوفتد،سپند جانش،را به آتش می کشد ،واندیشه 

ودل را به ستایش گوهر جاودانه عشق این ندای آسمانی می گدازد ومی نوازد 

صدیقه اژه ای       مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی