چو آن نقاش صورتگر جهان را رنگ ورو بخشید ،به روی بوم خود یک پرتوی    ازنور خود پاشید ،وهر ذزه ز، نورش شعله ای گردید ،تابنده

امید وعشق عالم را دگرگون کرد ز، آهش عرش شد برپا ز،اشکش چشمه ودریا 

ز، لبخندش جهان خرم ز، گرمای نفسهایش هزاران مرغ خوش الحان ،ز، اخمش

کوهها برپا ،ز، عشق وشور درون سینه ها غوغا، جهان از قلب عشق جوشید وشد برپا تمام بوم او پرگشت ،از اشکال گوناگون وآدم ازمیان آن همه بشکوه زیبایی  

قدم بگذاشت بر دنیا ،پریشان وپشیمان بود بیرون رانده از جنت جدا افتاده از حوا وگریان بود بس نالان ،خدا هم شاهد آنها به اشک چشمشان بینا ودستان پر از مهر هنرمندش برای آفرینش بود بی همتا ،به سوی خلق مهرش سایه افکنده 

بزیر گوش آدم گفت :  با نجوا که ای آدم بیا اینجا ،،بیا ایتجا ،،

صدیقه اژه ای      مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی