آندم که مرا به خاک می سپارید . نا سپاسی ها وبدی های مرا دفن کنید  .تا خوبی ها وسپاس های من در قلبتان به باغی از فضایل انسانی مبدل گردد.

صدای .بال پروانه ها به من آموخت .باید آنقدر آرام باشم .تا پروانه ها بتوانند برشانه هایم بنشینند 

من همان قطره اشکم. که از چشم ماه برگلبرگ هستی فرو غلتیدم .

 من نقطه ای بسیار کوچک برکتاب حیاتم .

که از سر قلم هنرمند یکتا وقادر توانا براین کتاب فرود آمدم .

تا بگویم وقتی هیچ کس وهیچ چیز نبود .او بود 

ووقتی هیچ کس نماند ونباشد او هست . 

از مسیری طولانی پر پیچ خم عبور کرده ام 

با مرگ نیستی دست وپنجه نرم کرده ام 

تا بدینجا رسیدم 

تا شانه هایم را محل فرود پروانه ها کنم 

وبه نغمه های رحمانی نسیم گوش فرا دهم 

وسر بر بال فرشتگان آسمانی بگذارم .

وکفشی بپا کنم که از جنس آسمان است .

وخانه راپر ازسکوت روح انگیز نمایم

آیینه ها رااز غبار پاک کنم تا نور دعا ونیایش در آن تبلور یابد 

آمد ه ام تا به .هستی سلام کنم .

وبودن آدمیان را مبارکباد گویم .

 اثر صدیقه اژ ه ای       مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی