ای ناشناسی که با من مانوسی وبرتارهای دلم چنگ می نوازی 

وگیسوی اندیشه ام را با رایحه ی دلپذیر محبت خویش معطر 

می سازی 

آه ،،،که چه می گویم 

آه،،،که بادل من چه می کنی 

دلم رابسوی خودت می کشانی تا در جذبه های آتش مهرت 

ذوب گردانی 

آرامش را از من می گیری بالهای بلند خیالم را درهم می شکنی 

چون کشتی در طوفان اسیر 

وآنگاه آتش به جانم می افکنی 

در میان دستهای نیرومند طوفان سکان وعنان

جانم را بدست را بدست می گیری 

ودر آرامشی متین به ساحل امنم می رسانی 

آنگاه احساس می کنم 

چه معصومانه تولدی دوباره یافته ام 

وکودک معصوم روحم زیباترین ترنمها را سر می دهد 

ترنمی که از عمق وژرفنای دلم شعله می کشد 

آه ،،،چه می گویم 

صاعقه ای مودت تو بر دل وجان هرکه افتد سپند جانش را 

به آتش می کشد 

واندیشه ودلش را به ستایش گوهر جاودانه عشق 

این موهبت آسمانی می گدازد ومی نوازد

اثر صدیقه اژه ای 

آتش مهر                  مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی