تا وقتی پنجره فرصت برویمان باز است 

به جای همدلی،همراهی ،از این که صفا وصمیمیت تمان را نثار همدیگر کنیم 

وقدر روزهای شاد وفرصتهای طلایی را بدانیم

افکارمان وذهنمان را بدست انرژی های منفی می سپاریم

وبین خودمان وخوشبختی دیواری از خود خواهی ،کبر ،غرور ،وحسد می کشیم

غافل از اینکه فرصتها با سرعت سپری می شوند

وناگاه چشم باز می کنیم

که میان ما وعزیزانمان فاصله ای به اندازه ی ابدیت است

ودیدارمان با یکدیگر شاید هیچوقت تکرار نشود

صدیقه اژ ه ای

دیوان گلشن سحر              مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی