تا کهکشان رود   آوای دلکشم     دانی ز،درد فراقت چه می کشم 

آسوده خاطری نداری غمی بدل     چون کوه خموشم ومملو آتشم 

من آن آتشم کز ،درون  روشنم       شر ر ها   فکند  ست بر گلشنم

چنان سروشاداب خوش قامتم       گلسرخ   روییده     از ، دامنم 

من از خاکم ولی آتش به جانم          من   از   انوار باغ    آسمانم 

سراس جان من یک ذره ی  نور         بخوان این را ز،شعر جاودانم

میان  صد   ستاره غرق   نورم          به تو نزدیکم واز خویش دورم

نمی خواهم ز ، دنیایت نصیبی         بود  مهرت به جان  غرق سرورم 

شاعر بانو صدیقه اژه ای 

شیدای  اصفهانی         مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی