ای شبهای بی فروغ ،وقتی بشما فکر می کنم،

به آن دخمه  های سیاه یاس وناامیدی اضطرابهای درونی ،

اندوه بیکران کویر تنهایی ،می بینم براستی از اعماق  دره ای 

عمیق بربالای بلندی ،رسیده ام ،وجاده های غم واندوه را در 

نوردیده ام ،روزوشبهای ظلمات را در هم شکسته ام 

اشکم جاری می گردد، ودرنهایت حمد وسپاس خدای بزرگ را

باعمق دل بجای می آورم.که نور عشق او بر دلم تابید وسرمای 

یاس وناامیدی را از وجودم زدودگرمای عشق وامید راددر شریانهای 

حیات من ،جاری ساخت ،وامیدی دوباره به من بخشید

تا تولدی دوباره را جشن بگیرم ،وبرای ناامیدان غزلدعشق وارادت 

بسرایم وامیدوارشان کنم ،

ای عشق چه ها که نمی کنی ،   بادل وجانها  تو قابل ستایشی 

ای عشق   ا ی عشق 

صدیقه اژه ای     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی