برخی از والدین گمان میکنند بچه ها ی سه چهارساله متوجه نیستند .بنا براین به

رفتار کردار وبرخورد خود اهمیتی نمیدهندوحتی بخودشان زحمت نمیدهند که هوشمندانه رفتار

 وعکس العملهای فرزندشان را مورد دقت بیشتری قرار بدهند.در حالی که بچه ها با دقت

بیشتری رفتار وکردارا ها را نگاه میکنند بدون این که بتوانند درست یا نادرست آن را از هم

تشخیص بدهند برهمین اساس ودقت وسرعتی که می آموزند ازعمل وعکس العمل ها

 درس میگیرندبچه ها مخاطبین خود را با تجربه هایی که کسب میکنند شنا سایی کرده و

رفتار خود را با آن تنظیم میکنند بطور مثال از هرکس انعطاف بیشتری ببینند به طرف آن جذب

وگاهی خواسته ها وبهانه جوییها وهمبازی شدن با خود را از اومطالبه میکنند.به طور تجربی

دیده شده که سیاستهای خاص خودرا طوری بکار میبندند که مثل یک بزرگ سال به نظر می آیدبچه ها در این سن دوست دارند همه چیز را خود تجربه کنند وبه امرو نهی دوست ندارند گوش بسپارندگاهی بر والدین ونزدیکان خودمیخواهند حکمرانی کنند اما همین که فضای افراد با افراد دیگری عوض شد همین بچه ها احساس غریبی میکنند وبیشتر سعی میکنند موقعیت محیط خود را با افراد تازه وارد مورد بررسی قرار دهندبنا براین انتظارات خواسته هایشان کم رنگ تر میگردد تا جایی که با بهانه جویی واسرارمیخواهند خود را از آن فضا خارج کنندکودکان احساس لطیفتر وزیرکتر از بزرگ سالان دارند وگرمای محبت قلبی را زودتر احساس میکننددر تربت ذهن کودک محبت وعواطف تنها کافی نیست روابط والدین نوع نگاه آنها گفتار ورفتار عملکردشان نقش مهمی ایفا میکند واین که بچه را بازبان خودش با نظم وقوانین موجود آشنا کنیم به او بفهمانیم که جای هرچیز کجاست وچرا بایدهرچیز جای معینی داشته باشد

به بچه باید خوب نگاه کردن ودرست نگاه کردن را بیاموزیم برخی فکر میکنند وقتی بچه بزرگ میشود یاد میگیرد در حالی که اگر از کودکی چیزی را بیاموزی ان هم صحیح تا آخر حیات موثر واقع میگردد                                                                               شیدای اصفهانی