دست دلم راگرفتم راه افتادم برای اینکه نمانم. ازماندن خوشم نمیاد ماندن یعنی مرگ تدریجی وقتی راه افتادم پیش پام پرازکلوخ سنگ خاروخس بود.

 کمرهمت رابستم پاشنه کفشم رابالاکشیدم وگفتم یاعلی مدد

.بمونم که چی بشه بمونم که کسی از راه برسه بدادم. اونم معلوم نیست کی چه وقت بایدخودم قدم بردارم تلاش کنم ونگذارم. زمین بخورم. خسته میشدم اما نه. نمی گفتم برای چی باید عقب گردکنم اگرمیخواهی موفق بشی میخواهی هر روز گام بلندی برداری با دنیای تازه ای آشنا بشی برات زحمت داره بدون تعارف بایدگاهی جان بکنی.تابفهمی وببینی خیلی هاسرزنش کردند. وتمسخر باورشون نمی شد. باباراحت باش واسه چی تلاش میکنی ومن توجهی به منفی باف ها نکردم راه افتادم تا مسیرراه را برای خودم وصدها نفر دیگر هموار کردم وحالا هم اونها خوشبخت شده اند وهم خود من احساس خوبی دارم. هنوز هم دارم براهم ادامه میدهم اول اینکه باید مواظب باشی دست دلت را محکم بگیری تا نلرزه بعد هم بایدبه خدا توکل کنی واجازه ندی که موانع تورا باز دارند برآنها غلبه کنی ومحکم به ایستی مقاومت کنی وبرتلاش خود بیفزایی

              اثر صدیقه اژ ه ای                 مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی